APOLLONIA pierwotnie nazwana „Wappen von Bremen” jest jednym z trzech bliźniaczych statków zaprojektowanych przez Billa Tripp i zbudowany w stoczni w Bremie Johanna de Dood. Tego typu jachty budowane były pierwotnie na zlecenie klubów żeglarskich w Hamburgu i Bremie dla członków klubu oraz w celu szkolenia młodych żeglarzy. Wraz z siostrzanym jachtem „HAMBURG VIII” startowała z powodzeniem w regatach -transatlantyckich min. brała udział w rejsie po lodowatych wodach dalekiej północy . APOLLONIA został uszkodzony podczas huraganu Hugo , następnie nabył ją znany budowniczy łodzi specjalizujący się w profesjonalnej naprawie Shipwright, Fred Thomas którego firma Shipwrights Ltd in West End Tortola and at Grenada Marine słynęła na Karaibach z wysokiej jakości pracy. Przez około 15 lat jacht był starannie odrestaurowywany i modernizowany pod okiem inspektoratu Lloyds. Po kapitalnym remoncie w tym z nowym pokładem, silnikiem i żaglami był gotowy do żeglugi . Mimo ,że Właściciel nie był w stanie w pełni korzystać z jachtu w ostatnich latach ze względu na zły stan zdrowia, zawsze utrzymywał go w bardzo dobrym standardzie . Niestety Thomas zmarł przed ukończeniem statku nie dokończywszy zabudowy salonu .Obecnie jednostka stacjonuje na Karaibach i oczekuje na kolejnego armatora.

Dane techniczne

Przeklęty jacht

W 1926 r. Alec Cochran bogaty Amerykanin nękany przez gruźlicę na koniec swojego żywota postanawia jako spuściznę po sobie pozostawić piękny jacht i tak rozpoczyna się ciekawa historia „Creole”. .Pech zaczął prześladować szkuner już w czasie chrztu ,Jednostce nadano imię „Vira” a ojciec chrzestny Fred Hugues trzykrotnie próbował stłuc szampana na burcie . Następnie Cochran dla własnej wygody postanowił wprowadzić modyfikacje i z jachtu zrobić motosailer wobec czego zmniejszono wysokość masztów .Tak trafne posunięcie sprawiło ,że niedawny żwawy szkuner stal się zbyt ociężały ,źle pływał na fali więc armator swoje ostatnie dzieło ostatecznie sprzedał.
W 1928 r. odkupił go Maurice Pope , zmienił nazwę na „Creole” ( zmiana nazwy ponoć przynosi pecha). Maurice żeglował sporadycznie i po kilku latach „Creole” ponownie trafiła na sprzedaż .
W 1937 r. nowy nabywca Connop Guthrie poddał jacht remontowi w stoczni Camper&Nicholson przywracając mu pierwotna postać zgodną z projektem konstruktora. Creole odżyła co zaowocowało licznymi startami w regatach.
W 1939 r. po wybuchu II wojny światowej szkuner zarekwirowano do pracy na potrzeby kopalni .Zmieniono mu nazwę na „Magic Circle” .Pływał pozbawiony masztów do końca wojny ,by po jej zakończeniu powrócić do właścicieli .Znów zmieniono nazwę na „Creole” . Nie używany do 1947 r. trafia w ręce Greka Stavrosa Niarchosa ,ten decyduje się na remont w niemieckiej stoczni ISC . Mowy armator często pływał i traktował jacht jako miejsce zamieszkania .w 1970 r. żona Niarchosa popełnia samobójstwo (klątwa J ) i znów jacht sprzedano.
W 1977 r. Rząd Duński kupuje i przeznacza go do celów szkoleniowych tzw. resocjalizacji narkomanów. Po pięciu latach staje się wrakiem i ponownie trafia pod młotek.
W 1983 r. zakupiony przez Maurizio Gucci dyktatora mody trafia do stoczni Lurssen &Astilleros de Mallorca . Jednak renowacja nie była udana prawdopodobnie powodem był brak doświadczenia stoczni w renowacji takich łodzi .O pomoc Gucci zwrócił się do producenta oryginalnych żagli Rastey .Ostatecznie remont zakończono sukcesem , jednak być może z powodu klątwy w 1995 r . Gucci zostaje zamordowany i to prawdopodobnie przez żonę. Jacht przejmują siostry Gucciego , pojawiają się z „Creole” sporadycznie na snobistycznych regatach Les Voiles de Saint-Tropez . Pomimo klątwy problemów kolejnych armatorów wielu remontów obecnie jacht prezentuje się nienagannie a z postawionymi żaglami jest naprawdę piękny.

Długość                         65,30 m
Szerokość                       9,45 m
Zanurzenie                      5,00 m
Masa                           381      t
Załoga                          16      osób

Zbudowany w 1911 w stoczni brytyjskiej William Fife & Son w Fairlie nosił nazwie owada zwanego biedronką .To ostatni model popularnej niegdyś klasy regatowej 19-metrowców, długość mierzona w linii wodnej .Projektantem jachtu był William Fife IIII spod którego ręki wyszły inne konstrukcje regatowe biorące udział w regatach min. Pucharu Ameryki . Po wielu latach świetności udziałach w licznych regatach  od  1967 do 1991 r. utkwił zacumowany łańcuchami w błotnistych wodach rzeki Orwell koło Pin Mill (Ipswich) pełniąc role mieszkalnej barki .Było to wielkie upokorzenia dla jednostki stworzonej do pokonywania bezkresnej przestrzeni. W 1991 zniszczoną „Mariquitę” przeholowano do specjalistycznej stoczni Fairlie Restorations do Hamble na Tamizie. Remont trwał  do 2004 r. poczym jacht już w pełnej krasie brał udział w kolejnych regatach Morza Śródziemnego np. w St.Tropez . Doczekał się nawet uznania w oczach znanej marynistki Barbary Leger,  która uwieczniła jego piękno w jednym ze swoich olejnych obrazów .Najbardziej prestiżowym wydarzeniem w historii biedronki był start w Fife Regatta jako upamiętnienie i hołd stwórcy wielkiego konstruktora zorganizowane na rzece Clyde w Szkocji w 2008 r.   

Dane techniczne
Kontruktor                                              William Fife III
Stocznia               William Fife & Son, Fairlie(UK) – 1911 r.
długość całkowita                                               38,16 m
długość w linii wodnej                                         19,2   m
szerokość                                                           5,21 m
zanurzenie                                                          3,57 m
wypór                                                                    79 t
ożaglowanie                                                         582 m²

Klasyczny jacht zaprojektowany przez Alfreda Mylne zbudowany w 1934 r. przez Williama Fife z Fairlie w Szkocja na zamówienie majora J.G. Allana z Helensburgh.Jacht otrzymał nazwę „Sonas” co oznacza szczęście.W 1947 r. James C. Guthrie dokonuje redukcji żagli w wyniku czego jednostka staje się slupem bermudzkim.W 1952 r. sprzedany do Georga von Erpecoma zamożnego armatora z Bergen w Norwegii. Ponieważ wcześniejsze jachty  z Klubu Bergen Jacht nosiły nazwy Irina z kolejnym numerem również „Sonas” zmienił nazwe na „Irina VII” pozostając jednostką flagową klubu. W latach sześćdziesiątych Irinę VII powierzono Finn Engelsenowi.W 1965 r. sprzedano ponownie na okres 20 lat do brytyjskiego Island Cruising Club  z Devon zmieniając przy okazji ożeglowanie na kecz. Po 1985 r. trafia do prywatnego armatora Państwa Potss.W 2002 r. Irina VII powraca do Francuzów gdzie  poddana gruntownemu remontowi w stoczni AMEBOIS powraca do swojej świetności. Potrzebne było więcej  niż 12 000 godzin pracy by nadać jednostce ponownie wygląd z 1934 r.
Aktualnie Irina VII  regularnie pływa po Morzu Śródziemnym biorąc udział w licznych regatach .

Konstruktor     Alfred Mylne (1872-1951)
Stocznia          William Fife & Son (Fairlie,Escocia)
Długość                25 ,90 m
Szerokość               3,60 m
Zanurzenie              2,30 m
Wypornośc                22 t
Pow. Żagli                 110 m2