Mają wierną publiczność. Niektórzy, jeżdżąc od miasta do miasta, słuchają ich na żywo kilka razy w roku. Bilety na ich koncerty rozchodzą się jak ciepłe bułeczki. Fani rzucają Dominice pod nogi róże, a Andrzejowi przynoszą whisky. Trudno byłoby powiedzieć, że Korycki i Żukowska to zwykły muzyczny duet. To raczej zjawisko i sceniczny fenomen. O balladowym muzykowaniu i rosyjskich pieśniach kilka słów z Andrzejem Koryckim.

Ostatnio wplatają się wam między piosenki żeglarskie utwory Bułata Okudżawy, Włodzimierza Wysockiego, także Żanny Biczewskiej. Czy to już zmęczenie szantami?

Andrzej Korycki zapewnia, że po prostu zawsze śpiewa to, co lubi, a nie to, co wypada śpiewać lub to, co wymyślił reżyser koncertu. Rosyjskie ballady są mu bliskie od dawna, miały duży wpływ na kształtowanie muzycznej wrażliwości. Dodatkowo zwraca uwagę, że obecnie nikt nie śpiewa tego repertuaru a jest on mu bardzo bliski. Wspomina „Kiedy 30 lat temu wysłano mnie na festiwal piosenki radzieckiej do Zielonej Góry, utwory Okudżawy były moją tarczą, jedynym sposobem na to, jak wyjść obronną ręką z uczestnictwa w tym wydarzeniu”. Po latach od czasu do czasu śpiewałem te piosenki dla siebie lub najbliższych znajomych. Żeglarze znają te utwory i nawet chętnie słuchają rosyjskich ballad i zapewne dlatego na końcu świata, w Sztynorcie, mogły obok siebie wybrzmieć nuty „Pieśni gruzińskiej” i utworu „Gdzie ta keja?”. Aktualnie miłośnicy ballad Koryckiego i Dominiki oczekują na nową płytę z akcentami rosyjskimi.

Dość długo czekamy na ten krążek który powinien być już na rynku od kilku miesięcy. Niestety, spadkobierca Wysockiego gdzieś się przeprowadzili i wydawca nie może uzyskać zgody na wydanie na płycie utworów Wołodii. Trwają intensywne poszukiwania. Poza rosyjskimi balladami na krążku zarejestrowano stare, czasem trochę zapomniane piosenki, niektóre z początków przygody ze sceną. Nagrano między innymi „Trzy życia” oraz piosenkę „Robimy Ciechocinek”.

Duet zobaczymy i usłyszymy na lutowym krakowskim festiwalu Shanties